We hebben nog een aantal overblijfselen van tempels bezocht maar daar vertellen we thuis wel meer over. Daarnaast hebben we meer aandacht gehad voor het leven om Angkor heen. Er zijn nl allemaal kleine dorpjes rondom Angkor en de mensen uit die dorpjes zijn o.a. degene die aan de toeristen alles proberen te verkopen.

Bij de meeste tempels zijn een aantal kleine restaurantjes en winkeltjes. Kleine meisjes verkopen ansichtkaarten en tellen in alle talen tot 10, zoveel zitten er nl in een pakje. De meeste kunnen best wel aardig engels spreken, ze hebben dat geleerd van de toeristen. Ze denken vaak dat wij uit Duitsland of Nederland komen.

De winkeltjes moeten ze huren en daarvoor per maand ook nog iets aan de politie betalen, hoe groter de tempel, hoe meer toeristen, hoe duurder de plek. Op de grond is er voor de stalletjes een ijzeren draad gespannen. Zij mogen daar niet voorbij om toeristen naar hun winkeltje te lokken. Als ze dat toch doen riskeren ze een boete, althans dan moeten ze de politie geld geven.

We proberen om contact te leggen met de meisjes als ze iets willen verkopen, we vragen over hun leven en hun dorp en net als we denken dat het een leuk gesprek is proberen ze weer wat te verkopen. Het is moeilijk nee zeggen, maar we proberen wel uit te leggen dat we niet bij iedereen iets kunnen kopen. Just by me is dan het antwoord, we kunnen ze geen ongelijk geven. Dus gaan we toch met ansichtkaarten weg.

Op een in oude tijden groot bassin zijn nu rijstvelden waarop gewerkt wordt door de farmers uit het dorp, het blijven voor ons mooie plaatjes maar het is hard werken. De hele dag in de zon en voorovergebogen.

Vanuit het bos komen er op bepaalde plekken aapjes op de weg, het stikt er van en ze worden uiteraard met van alles gevoerd door toeristen ,inclusief croissants. Grappige beesten, die als je niet oppast op je springen, maar gelukkig hebben we de fiets er tussen staan.

Als we terugkomen in ons hotel maken we steeds een praatje met de dame van het hotel, zij is niet de eigenaar maar de huurster en zij runt het hotel. Het is een mooi dame van 58 en heeft een bewogen leven achter de rug. Haar hele familie is omgekomen in de tijd van het rode khmer regime. Als ze er over vertelt krijg je kippenvel. Toen we vrijdag met de fiets aankwamen vertelde ze dat zij vroeger ook fietste, maar dan naar de grens van Thailand voor eten en andere spulletjes. Ze is nog een tijd actief geweest in goede projecten voor de bevolking waardoor ze bij die bevolking populair werd. Dit werd haar natuurlijk niet door iedereen in dank afgenomen dus ze moet zich nu op de vlakte houden om geen trammelant te krijgen. Vandaar dat ze dit hotel huurt, de mensen die er werken komen uit het dorp waar ze woont. Ooit zegt ze, komt er nog een boek uit met haar vertellingen, de tijd is er echter nog niet klaar voor.......