Vandaag is het eigenlijk een trainings dag geworden, de route was best aardig maar niet te vergelijken met de omgeving waarin we gereden hebben, we zijn behoorlijk verwend geraakt blijkt nu. De weg was licht heuvelachtig en we reden door verschillende dorpjes en langsde uitlopers vanhet Nam Ngum meer,dit is het grootste stuwmeer van ZO-Azië, op de bodem staan nog veel teakhouten bomen, die nu door duikers omgezaagd worden omdat met inziet datteak veel geld oplevert.

Onderweg wilde we nog een foto nemen van een fabriek, de eerste die we hier gezien hebben. er werd flink getoeterd en het werd ons verboden, net te laat want hij is wel gelukt.!

Wat onsopvalt is dat de huizen steeds vaker van steen zijn gebouwd en dat er ook best geregeld mooie huizen tussen staan. Het is een beetje 'koloniale ' stijl met bogen en pilaren. Het ziet er hier ontwikkelder uit, de mensen lopen in normale en schone kleding, er is meer verkeer, en een winkel lijkt weer op een winkel, het is jammer dat iedereen zijn afval gewoon maar neergooit, want de bermen liggen er vol mee.( En dat zag je in het noorden veel minder, waarschijnlijk was daar ook minder afval omdat ze bijna niets hebben)

Verder hadden we weer na elke 200 meter asfalt een strook 'off road' met aangereden kiezels. Het tempo zat er aardig in en de slechte stukken namen we steeds met hogere snelheid, kont van het zadel als we wat daalde en bij heuvel op ff doorbijten, begint toch gevoelig te worden dat gehobbel

Toen we even stil stonden om wat foto's te maken van een plaatselijke vismarkt, werden we een soort van belaagt door een achterop komende fietser. Hay, south-korea, zegt ie en dat was al het engels wat ie sprak. Hij bleef achter ons fietsen en als wij stopten om een foto te nemen deed ie dat ook. Later kwamen we de Cyprioot weer lopend tegen, praatje gemaakt, en toen we weer veder gingen hadden we zowel de cyprioot als de zuid-koreaan achter ons aan fietsen. Aangezien het bij ons wel lekker ging hielden we het tempo er in. Het viel niet mee om ons bij te houden zagen en hoorden we maar uiteindelijk zagen we elkaar weer op een terrasje in Hin Heup.

Daar gingen we allemaal een andere kant op. Wij zijn nog even doorgereden naar Tha Lat, een klein dorpje waar tot onze verbazing ook nog internet is en dat terwijl er in het 'centrum' van het dorp bijna geen licht brand.