Luang Prabang was vroeger de hoofdstad van Laos en is nu de 3^e grootste stad, het was een koninklijke hoofdstad en ten tijde van het communisme werd het als 'verdacht' beschouwd omdat het koningsgezind was. Daardoor was er pas in 1990 ! de hele dag elektriciteit, voor die tijd was men 's nachts op eigen stroomvoorzieningen aangewezen. Nu staat het op de werelderfgoed lijst van de Unesco en zijn er vooral veel backpackers. Het is echt een toeristenstad met veel restaurantjes en guesthouses. Wat een verschil met de bergdorpjes, we denken dat veel Laotianen van elkaars bestaan niet afweten. Men komt hier niet zo snel buiten de woonplaats.

Een deel van de stad is een schiereiland, wat gevormd wordt door de Mekong en de Nam Khan. Middenin is de heuvel Phousi, op de hellingen hebben vroeger heel veel heiligdommen en tempels gestaan, nu zijn er nog 5. Om naar boven te gaan moesten we 328 treden nemen, en dat terwijl we vandaag een 'vrije ' dag hadden. Maar bovenophadden we ook wel een mooi uitzicht ondanks dat het niet helder was. Later hebben we deze inspanning weer een beetje gecompenseerd, terrasje gepakt en een massage genomen. De berichten voor de volgende etappe zijn namelijk nogal heftig en dan kunnen de spieren er maar weer klaar voor zijn.

Wat opvalt is dat hier veel monniken zijn, er zijn ook heel veel tempels en dat er vooral veel van hetzelfde is. Veel ticket bureau's prijzen hetzelfde aan, alle schippers met hun boot aan de Mekong doen dezelfde tochten, de vrouwen op de nachtmarkt leggen allemaal dezelfde spullen neer. Wij zouden denken, wat zal ik anders doen?, maar daar hebben ze hier geen last van.

Kortom veel van hetzelfde, maar prima om een dag of 2 te relaxen,beetje rond te slenteren, lekker eten en drinken en wat high lights te bekijken.

Als we 's avonds gaaneten en het terras oplopen staan er (net als gisteren)direct 5 dames op, 1 van hun helpt ons verder en staat gedurende het eten vlak bij de tafel te wachten totdat ze wat kan doen. Ze heet Mong, gaat van 08.00-16.00 naar school en daarna werkt ze tot 23.00 uur in het restaurant, ze spreekt een beetje engels maar doet dit wat beschamend. Langzamerhand wordt ze wat losser en zijn we een beetje in gesprek met elkaar. Lange dagen voor zo'n meisje, ze is pas 16, heel beleefd en bescheiden. We hopen voor haar dat ze wat kansen krijgt.